- cavo
- căvo, āvi, ātum, 1, v. a. [cavus], to make hollow, to hollow out, excavate (class., but not in Cic.;
for in Leg. 2, 18, 45, dicato is the correct reading, B. and K.): stillicidi casus lapidem cavat,
Lucr. 1, 313; cf. Ov. M. 4, 525:naves ex arboribus,
Liv. 21, 26, 9:arbore lintres,
Verg. G. 1, 262:buxum,
id. ib. 2, 450:dentes cavantur tabe pituitae,
Plin. 7, 16, 15, § 70:luna cavans cornua (in waning),
id. 8, 17, 23, § 63:parmam galeamque gladio,
i. e. to pierce through, perforate, Ov. M. 12, 130: tegmina tuta cavant capitum, hollow out, poet. for round off, bend around, fabricate, Verg. A. 7, 632.—Hence, căvātus, a, um, P. a., hollowed, excavated, hollow:alni,
Verg. G. 1, 136:cortices,
id. ib. 2, 387:rupes,
id. A. 3, 229: anfracta aurium, Varr. ap. Non. p. 193, 3:oculi,
Lucr. 6, 1194 (with cava tempora):vallis,
Varr. L. L. 5, § 20 Müll.:torrens alibi aliter,
Liv. 44, 35, 17.— Comp.:sinus cavatior,
Tert. adv. Herm. 29. [p. 307]
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.